cerkak

SYUKURAN

Pak Bejo wis tampil rapi, nganggo peci ireng,ageman koko putih lan sarungan kotak-kotak biru. Pak Bejo jumeneng nang ngarep lawang daleme, nyambut tamu undangan. Pas wingi, laying syukurane sing jumlahe 200 lembar wis dikirim maring dalem-dalem tanggane lan kanca-kanca cepak.

Nang ruang keluarga sing ambane wis mirip kaya aula kue, Bu Inem sibuk nyiapna dhaharan sing istimewa. Nang ndhuwur meja dawa sing disarapi kain ijo, ana gule, opor ayam, ayam goring, daging sapi, sate ayam, sate kambing, sop buntut, ayam bakar, lan sambel ati. Lan ana macem-macem buah seger : apel abang, anggur ijo, jeruk impor peer lan gedang mas. Kambi wajah sing nyenengan pak Bejo nglirik jam. Wis jam 19.30. pak Bejo niteni, tamu undangan arep rawuh pas jam 20.00, kaya waktu sing ana nang laying. Suwe-suwe jam wis nang angka 19.55 tapi urung ana tamu sing rawuh. Bu Inem kesusu metu sekang ruang kluarga, rampung nyiapna dhaharan sing istimewa.

“wis aywene geneng urung pada rawuh ya, Pak?” takone bu Inem kambi wajah tegang. “anu wong-wong kene pada disiplin banget bu. Kayane arep rawuh tepat jam wolu. Lima menit maneh. Jawabe pak Bejo kambi wajah sing tiba-tiba dadi tegang uga.

Bu Inem mutung. “uh! Ngrawuhi undangan syukuran masa nang pas jame. Dasar sok disiplin.” Ngendikane bu Inem kambi wajah nesu.

Pak Bejo uga labuh nesu, sebab urung ana tamu undangan sing rawuh maring daleme. Pak Bejo labuhtakon-takon, kenangapa tangga cepake uga urung pada rawuh,? Apa lagi pada ora nang dalem? Pak Bejo pancen urung kenal kabeh maring tetanggane, sebab nembe bae pindahan sependak kiye. Dalem anyare sing megah tingkat loro iku manggon nang tengah-tengah lemah kosong nang tengah perumahan iku.

Mbiyen, pak Bejo mundhut sejumlah kaplingan sekaligus, lan nang bagian tengah kaplingan iku pak Bejo ndirikna dalem megahe iku. Saiki, daleme iku siji-sijine dalem sing paling megah nang kawasan perumahan iku. Dalem-dalem tetanggane gur tipe sing biasa.

“apa kabeh tanggane lan kanca-kanca cepak panjenengan ora ana sing gelem rawuh, pak?” takone bu Inem kambi wajah nesu.

Sabar bu. Kayane wis dadi kebiasaan nang ndesa iki, nek ngrawuhi undangan pada terlambat.” Pak Bejo njajal ndolani awak.

“tapi iki wis liwat limolas menit, pak.” Mbalik pak Bejo nglirik jam. Pancen wis liwat limolas menit sekang jam wolu. Wajah bu Inem lan pak Bejo ndadi tegange, sebab menit-menit selat suwe kliwat akeh, namung urung ana siji-sijia tamu undangan sing rawuh.

Telu wong pembantu lan loro supir katon cengar-cengir nang ngarep lawang ruang kluarga. Kabeh mesti ngarepna ben syukurane iku gagal., utawa gur sitik tok sing rawuh. Sebab, nek syukurane iku gagal, utawa sing rawuh setitik kang bagian tamu undangan, dadine bakal ana akeh luwihan dhaharan sing bisa digawa mulih kanggo didhahar bareng kluarga nang dalem.

Saiki wis jam 21 kurang 10 menit. Lan tetep urung ana sijia wong tamu undangan sing rawuh. Kambi wajah nesu, pak Bejo banjur njajal telpon kanca-kanca cepak sing wis diundange. Naming jebule kabeh pada nonaktifna hpne. Sedangkan telpon nang dalem kabeh pada uga ora bisa nyaut.

“apa perlu dewek ngongkon supir-supir iku nggo ngingetna tangga-tangga cepak ben cepet pada rawuh, pak? Bu Inem bingung.

“ah ora usah repot-repot bu.”

“tapi kepriwe nek syukuran wengi iki gagal, pak?

“nek ora ana sing rawuh, dewek justru ora repot-repot bu.”

“panjenengan iki kepriwe si, pak?

“ah, uwislah bu. Sing penting, nadzar dewek ngadakna syukuran wis dilakukna. Lan nek nyatane ora ana sing rawuh, dudu urusane dewek. Dhaharan sing wis disiapna, bisa digawa mulih nang supir-supir iku.”

Bu Inem banjur meneng. Naming atine risau. Bu Inem ngira, kabeh tanggan lan kanca-kanca cepak wis ngerti babagan pak Bejo iku pejabat sing korupsi. Dalem megahe iku uga hasil korupsi.

“nek ngantek jam 21 mengko urung ana tamu sing rawuh, dewek tutup bae lawang pager iki, lan kabeh lampu dipateni, bu.” “aku wis sayah, pengin cepet sare. Ngesuk aku duwe akeh acara penting. Ana rapat nang hotel.” Pak Bejo katon labuh putus asa.

Bu Inem banjur cepet-cepet mlebu maring kamar sarene. Rasa kesel campur nlangsa ora bisa dibendunge. Bu Inem terpekur kambi ngaca nang meja rias. Saiki, bu Inem katone lagi ditelanjangi nang tanggane lan kanca-kanca cepak. Kabeh pada ora gelem ngrawuhi mesti anu ora sudi ndhahar hidangan sing sekang duit hasil korupsi.

Saiki, ng ngendi-ngendi pancen lagi ana gerakan mengutuk kabeh koruptor. Saiki, kabeh pejabat sing urip mewah-mewahan lan duwe dalem megah wis dadi omongan masyarakat nang sekitare. Lan wiwit muncul gerakan ngutuk kabeh koruptor, pak Bejo katon risau. Banjur, bu Inem nyaranaken nggo ngadakna acara syukuran kambi ngundang kabeh tangga lan kanca-kanca cepak. Nang syukuran iku, selain nikmati dhaharan istimewa, kabeh tamu disuwuni nggo maos doa bareng sing arep dipimpin nag ulama.

“nek dalem sing dewek bangun wis dipanggoni, dewek pancen kudu ngadakna syukuran, bu.” Ngendikan pak Bejo.

“banjur bu Inem ngendika nek jere pak Bejo iku sebagai nadzar sing kudu dilaksanakaken . lan saiki nadzar iku wis dilaksanakna, naming nyatane terancam gagal kabeh.”

Pak Bejo ijig-ijig nyusul bu Inem maring kamar.

‘lawang pager wis ditutup, bu? Ya wis sare bae. Ben supir-supir lan pembantu-pembantu iku maem maeman sing ana.”

Bu Inem nangis. “kayane kabeh wong wis ngerti nek penjenengan korupsi, pak.” “lah ben bu. Sing penting ora arep ana proses hokum sing bisa ngadili kabeh koruptor  kaya aku. Nek dewek didohi nang negeri iki, esih ana panggonan nggo urip nyaman nang luar negeri. Aku bisa melu kabeh pada seniorku sing saiki urip nyaman nang luar negeri.”

ESUKE, ana laying undangan sekang pak Amin. “Pak Amin ngadakna syukuran? Anu tes olih rejeki sekang ngendi tukang becak kae?” pak Bejo katon gumun. Pak Bejo ngerti, pak Amin ndina-ndina dadi tukang becak. Daleme nang sebrang lemah kosong, sebelah wetan, sing aben dina diliwati nek arep tindak lan kondur kantor. Daleme pak Amin tipe biasa.

Kambi rasa sing pengin ramah-tamah maring tetangga, pak Bejo gelem ngrawuhi undangan pak Amin. Pak Bejo tekan nang daleme pak Amin tepat jam. Lan pak Bejo gumun, sebab latar daleme pak Amin wis dikebaki nang tamu undangan.

Wajah pak Amin nyenengna pas salaman kambi pak Bejo. “ngapunten, pak. Monggo lenggah. Panggonane reget.” Ngendikane pak Amin kambi nunjuk selembar karpet sing kapeksan digelar nang pinggir dalan, sebab kabeh kursi wis dilenggahi nang tamu.

Kambi abot ati, pak Bejo lenggah lesehan nang nduwur karpet, dadine padharane sing gendut rasane pegel. Pantate uga rasane nyeri, sebab aspal sing nang ngisor karpet ora rata. Dela bae, pak Amin lenggah nang jejere pak Modin sing ditunjuk nggo dadi pemimpin doa bareng. Lan sedurunge doa, pak Modin njelasna nek pak Amin ngadakna syukuran sederhana iku sebab wis mampu mundhut becak anyar.

Lah seuwise doa bareng, dhaharan sing dihidangna nyatane gur sepiring sega goring lan segelas the legi. Kabeh para rawuh nikmati dharan syukuran sing bangete sederhan iku.

Pak Bejo katon jeleh lan pengin mutah, pas nembe ndahar sesendok sega goring sing ora ana rasane iku. Naming, anehe, wajah kabeh para rawuh nyenengna nikmati sega goreng iku.

karya : dede navoliani